از نظر تکنیکی، لابراتوار زبان یک ابزار تکنولوژی آموزشی است که شامل یک منبع واحد است که میتواند اطلاعات صوتی، صوتی تصویری، و یا نوشته شده را به هر تعداد از دانشآموزان در کابینهای شخصی پخش کند.
تاریخچه لابراتوارهای زبان
ریشه لابراتوارهای زبان را میتوان در گذشته دور در سال ۱۸۷۷، جستجو کرد، زمانی که ادیسون گرامافون را اختراع کرد. در دهه ۱۹۲۰، رادیوها برای آموزش زبان خارجی به کار میرفت و تجهیزاتی مانند ضبط صوت، تلویزیون ها و فیلمها، ایجاد شدند.
استفاده عملی از تجهیزات لابراتوار زبان در دهه ۱۹۵۰، آغاز شد، وقتی که ضبط صوت ها با دو ترک رایج شد، روش های تدریس جدید در لابراتوارهای زبان بوجود آمد، و مطالعات بیشتری درمورد استفاده از کمک های دیداری، مانند تلویزیون و نوارهای ویدیویی، انجام شد. لابراتوارهای زبان در مدت کوتاهی بسیار رایج شدند. آنها براساس نظریه های ساختارگرایی/رفتارگرایی بودند، که دانش آموزان با یادگیری واحدهای دقیق زبانشناسی، که می توان با فرآیند مکانیکی تمرین های تکراری مهارت یافت، به زبان مقصد صحبت می کنند. در دهه ۱۹۸۰ یک دوره احیا آغاز گردید. تجهیزات لابراتوارهای زبان به طور چشمگیری به سوی کمک و تشویق نظریه های یادگیری زبانشناسی جدید، در حال بهبود و تغییر بود. ظهور رایانه، باعث مدرن شدن لابراتوارهای زبان گردید. آموزش با کمک رایانه، رویکرد آموزشی برنامه ریزی شده، با یک رویکرد تکلیف محور وابسته به معلم، ارتباط گرا، که به عنوان “یادگیری زبان با کمک رایانه”، دوبله شده است، جایگزین شده است.
قابلیت های لابراتوارهای زبان
لابراتوارهای زبان سنتی، از کاستهای صوتی آنالوگ و یا ویدیو به عنوان ابزار اصلی برای یادگیری دانشآموزان استفاده میکنند. لابراتوارهای زبان از رایانهها برای ارائه طیف گستردهای از اطلاعات به دانشآموزان، استفاده میکنند. لابراتوارهای زبان خوب، قادر به فراهم کردن مکالمه آنی با هر دانشآموز یا گروههایی از دانش آموزان است، و اغلب مشکل تاخیرات زمانی که مکرر باعث مکالمات ناهماهنگ میشود را حل میکند. در عین حال، تجهیزات لابراتوارهای زبان به دانشآموزان این اجازه را میدهد تا صدایشان را ضبط و به معلمان امکان میدهد تا وضعیت دانشآموزان را کنترل کنند.
