زبان، بزرگترین و متداول‌ترین روش برقراری ارتباط در دنیا است که دارای انواع گوناگونی از قبیل اسپانیایی، انگلیسی، چینی، ژاپنی و… می‌باشد. ما زبان را در جریان زندگی خود می‌آموزیم و از آن استفاده می‌کنیم. مغز انسان برای صحبت کردن به یک زبان خاص از قبل برنامه‌ریزی نشده است، با این حال ما قادر به صحبت کردن و به کارگیری یک زبان هستیم. کودکان در هنگام تولد هیچگونه اطلاعی در خصوص محیط اطرافشان ندارند. آن‌ها قادرند به وسیله فعل و انفعالات مربوط به رشد مغز و توسعه سایر ویژگی‌های انسانی زبان بیاموزند. مغز آن‌ها هر روز در حال رشد کردن است. این امر به آن‌ها در یادگیری واژه‌ها، انجام کارها، صحبت کردن و شنیدن کمک می‌کند. آن‌ها در حین بزرگتر شدن واژه‌‌های بیش‌تری را یاد می‌گیرند و به تدریج قادر خواهند بود تا از این واژه‌ها در ساختن جملات استفاده کنند. صحبت کردن افراد بالغ با کودکان متداول‌ترین روشی است که کودکان از طریق آن زبان می‌آموزند. هنگام استفاده از این روش، مغز کودکان به جمع‌آوری و ذخیره اطلاعات می‌پردازد. این موضوع به آن‌ها کمک می‌کند تا دانش زبان خود را توسعه دهند. اگرچه مغز کودکان به طور کامل رشد نکرده است، ولی قادر به یادگیری وازه‌های جدید، یادآوری و استفاده از آن‌ها در زندگی روزمره است. مغز آن‌ها همچنین به کودک کمک می‌کند تا حروف را به کلمه تبدیل و از کلمات در جمله استفاده کند. هر اندازه کودک از نظر سنی رشد می‌کند بهتر قادر به یادگیری زبان خواهد بود و مغز او قادر به انجام کارهای بیش‌تری است.
مطالعات نشان می‌دهد که دیدن برنامه‌های تلویزیونی مخصوص کودکان برای کسانی که سن آن‌ها کمتر از دو سال است کمکی به یادگیری آن‌ها نمی‌کند. در سنین کمتر از دوسال، کودکان در تعامل با افراد بالغ بهتر می‌توانند میان میان واژه‌ها و اشیا ارتباط برقرار کنند. برای کودکانی که سن آن‌ها بیش‌تر از سه سال است، به دلیل رشد بیش‌تر مغز، دیدن برنامه‌های تلویزیونی مخصوص کودکان می‌تواند مفید باشد زیرا آن‌ها می‌توانند بر روی واژه‌هایی که بر روی صفحه تلویزیون نمایش داده می‌شود تمرکز کنند. این مطالعات همچنین نشان می‌دهند که تمرکز یک کودک در هنگامی که یک فرد بالغ با او صحبت می‌کند به اندازه زمانی است که او یک شخصیت کارتونی را مشاهده می‌کند.
بدن انسان شامل دو نوع سیستم عصبی می‌باشد: سیستم عصبی مرکزی، شامل مغز، نخاع و شبکیه است. سیستم عصبی ثاویه …
